Taśma samoprzylepna akrylowa jest nie gorsza od sportowca olimpijskiego. Gdy przychodzi czas na działanie, osiąga najlepsze wyniki dokładnie wtedy, kiedy trzeba. Ma wszystkie zalety dokładnie w tej dyscyplinie, gdzie musi być najlepsza – i można ją przygotować do określonych zadań.
Czy taśma samoprzylepna może być wzorem sportowca?
Naukowe podstawy produkcji taśm, Komponenty taśm samoprzylepnych
Każda taśma samoprzylepna ma swoje atuty, lecz wśród taśm istnieją też takie, które wyprodukowano, by uzyskiwały szczególnie wysokie wyniki. Akrylowe kleje i taśmy samoprzylepne to wzorowi „sportowcy” w tej kategorii.
Mocowanie elementów do karoserii pojazdów to bardzo wymagające zastosowanie. Dana część musi pozostać na miejscu przez cały okres użytkowania pojazdu – podczas chłodnych zim, deszczowych jesieni i w lecie, gdy temperatury są wysokie.
Taśma samoprzylepna akrylowa: historia sukcesu i właściwości
W 1956 r. firma tesa po raz pierwszy wprowadziła: kleje akrylowe. Mają wiele zalet, dzięki którym osiągają najlepsze wyniki: taśma samoprzylepna akrylowa jest szczególnie odporna na działanie promieni słonecznych (UV), wiatru i czynników atmosferycznych, rozpuszczalników i plastyfikatorów. W firmie tesa kleje akrylowe są produkowane przemysłowo w procesie polimeryzacji, znanym także jako „dostosowana formuła”. Właściwości klejące akrylu można regulować i dokładnie kontrolować, odpowiednio dobierając monomery w formule, a także modyfikując proces polimeryzacji.
W przeciwieństwie do klejów z kauczuku naturalnego i kauczuku syntetycznego kleje akrylowe posiadają przyczepność jako cechę oryginalną. Kleje akrylowe mają długie łańcuchy polimerowe, które są ze sobą powiązane. Dzięki tym powiązaniom kleje akrylowe należą do znacznie wyższej kategorii pod względem parametrów niż kleje z kauczuku syntetycznego i naturalnego. Aby stworzyć klej akrylowy wrażliwy na nacisk ze zwiększoną odpornością na odrywanie lub skróconym czasem oczekiwania, do polimerów akrylowych często dodaje się lepiszcza żywiczne. Dodatek żywic zmieni jednak kohezję kleju akrylowego.
1 / 2
Kleje akrylowe składają się z długich łańcuchów polimerowych połączonych różnymi metodami: chemicznie, promieniowaniem UV lub przez utwardzanie wiązką elektronów
2 / 2
Zakład polimeryzacyjny firmy tesa w Hamburgu
Kleje akrylowe: Właściwości
Kleje akrylowe mają niską przyczepność początkową i potrzebują więcej czasu na utrwalenie. Są niewrażliwe na wilgoć, bardzo odporne na ozon oraz promieniowanie UV, a przy tym mają też inne zalety: akrylowa taśma samoprzylepna jest wysoce przezroczysta, i dlatego stosuje się ją między innymi do łączenia szkła lub przezroczystego tworzywa sztucznego. Nie żółknie ze względu na wysoką odporność na starzenie. Jest też niezwykle odporna na temperatury, i dlatego stanowi najlepsze rozwiązanie w przypadku długoterminowych zastosowań na zewnątrz. Osiąga doskonałą przyczepność i dobrą odporność na odrywanie na podłożach polarnych, tj. podłożach o wysokiej energii powierzchniowej, takich jak polichlorek winylu (PVC), poliester (PET), aluminium lub stal. Dzięki swoim właściwościom taśmy samoprzylepne z klejem akrylowym stanowią doskonały wybór w przypadku zastosowań wymagających trwałości i wytrzymałości. Na przykład, do mocowania części w nowych samochodach, montażu modułów fotowoltaicznych na panelach, umieszczania magnesów w silnikach elektrycznych, tworzenia mebli z metalu i szkła lub utrzymywania modułów elewacji na swoim miejscu.
Taśma samoprzylepna akrylowa jest niezwykle odporna na promieniowanie UV, ekstremalne temperatury, wilgoć i warunki atmosferyczne, rozpuszczalniki i plastyfikatory
1 / 1
Kleje akrylowe można nakładać w „tradycyjny” sposób, za pomocą rozpuszczalników (woda lub środki chemiczne) lub bez ich użycia w opisanym procesie: Składniki podgrzewa się, miesza i łączy w specjalnym procesie wytłaczania, a następnie nakłada bezpośrednio na nośnik.
Wyniki na miarę Olimpiady
Taśma samoprzylepna akrylowa odkrywa swój pełny potencjał, gdy wymagają tego ekstremalne zastosowania. Elementy elewacji klejone taśmą akrylową tesa ACXplus® mogą bez problemu przetrwać najsilniejsze trzęsienie ziemi w stuleciu (w 2010 roku) lub cyklon. „Trwałe łączenie ważnych elementów w ekstremalnych warunkach” nie jest być może dyscypliną olimpijską, lecz wymaga osiągania najlepszych wyników – i to nie tylko przez kilka setnych sekundy lub godzin, lecz także przez wiele lat.
